Συχνές ερωτήσεις

Κάθε φορά που ματώνει η μύτη σας σωστό θα ήταν να εξετάζεστε από Ωτορινολαρυγγολόγο. Αυτό επιβάλεται όταν οι ρινορραγίες είναι συχνές. Ευτυχώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, η αιτία είναι απλή (κιρσοί της μύτης, ρινίτιδες, μικροτραυματισμοί) και η αντιμετώπιση είναι εύκολη (καυτηρίαση, μαλακτικές αλοιφές, κ.λπ.). Σπανιότερα όμως η αιτία της ρινορραγίας μπορεί να είναι κάποια σοβαρή πάθηση, όπως υπέρταση, νοσήματα του αίματος, όγκοι της μύτης και των παραρρινίων κόλπων, κ.λπ.

Το βουητό στα αυτιά αποτελεί εκδήλωση πολλών παθήσεων τόσο του ίδιου του αυτιού (απόφραξη από «κερί», ωτίτιδα, μείωση της ακοής) όσο και άλλων συστημάτων (υπέρταση, ορμονικές διαταραχές, αναιμία, παθήσεις των αγγείων, μεταβολικά νοσήματα, παθήσεις του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος, .κλπ.). Θα πρέπει επομένως να ελεγχθείτε από Ωτορινολαρυγγολόγο που με τις κατάλληλες εξετάσεις (κλινική εξέταση, τυμπανομετρία, ακοομετρία) θα σας κατευθύνει προς την κατάλληλη θεραπεία ή για περαιτέρω διαγνωστική διερεύνηση.

Η παραγωγή «κεριού» στο αυτί μας εξυπηρετεί την άμυνά του απέναντι στις μολύνσεις και άλλους βλαπτικούς παράγοντες (π.χ. είσοδος εντόμων). Φυσιολογικά, με τις μασητικές κινήσεις, το «κερί» σπρώχνεται και βγαίνει στον έξω ακουστικό πόρο. Όταν, είτε υπερπαράγεται κερί (ιδιοσυγκρασιακοί λόγοι, δερματοπάθειες, χρήση ακουστικών) είτε παρεμποδίζεται η αποβολή του (π.χ. καθημερινή χρήση «μπατονέτας»), αυτό συσσωρεύεται και προκαλεί βαρηκοΐα, βουητό ή και πόνο. Τα ενοχλήματα αυτά είναι συνήθως παροδικά και υποχωρούν μετά την αφαίρεση του κεριού.

Τα αυτιά μας διαθέτουν τη λειτουργία του «αυτοκαθαρισμού» από την κυψελίδα («κερί») που παράγεται στο δέρμα του έξω ακουστικού πόρου. Οποιοσδήποτε χειρισμός από την πλευρά των ασθενών προς αυτή την κατεύθυνση είναι επιβλαβής. Οι μπατονέτες ή οτιδήποτε ανάλογο χρησιμοποιείται για τον καθαρισμό του αυτιού, ιατρικά δεν επιτρέπεται. Η εισαγωγή τους στον έξω ακουστικό πόρο μπορεί να οδηγήσει σε συσσώρευση «κεριού» αλλά και σε διάφορα ατυχήματα (τραυματισμό του δέρματος και πρόκληση ωτίτιδας, παραμονή βαμβακιού στον πόρο, διάτρηση τυμπάνου, κ.λπ.). Η παρέμβαση του ειδικού Ωτορινολαρυγγολόγου είναι επιβεβλημένη στις περιπτώσεις που υπάρχει αρκετή συσσώρευση κυψελίδας.

Το κυριότερο σύμπτωμα της ωτίτιδας είναι ο πόνος – ενώ μπορεί να συνυπάρχουν φαγούρα, αίσθημα απόφραξης του αυτιού, βαρηκοΐα, βουητό, υγρό ή/και πύον στον έξω ακουστικό πόρο. Θα πρέπει όμως να έχουμε υπόψη μας ότι στα μικρά παιδιά η ωτίτιδα μπορεί να έχει ποικίλες εκδηλώσεις: ανορεξία, ανησυχία, διάρροια αλλά και υποψία βαρηκοΐας από τους γονείς. Για όλα αυτά είναι απαραίτητος ο ειδικός ιατρικός έλεγχος.

Οι πολύποδες της μύτης (ρινοπολύποδες) είναι καλοήθης, φλεγμονώδους ή/και αλλεργικής αιτιολογίας υπερτροφία του ρινικού βλεννογόνου (δηλαδή του εσωτερικού τοιχώματος της μύτης). Μπορούν να εκδηλωθούν με απόφραξη της μύτης, μείωση ή απώλεια της όσφρησης, υποτροπιάζουσες ρινοκολπίτιδες (ιγμορείτιδες), πονοκέφαλο, πρήξιμο στα κάτω βλέφαρα και ρινορραγίες. Η θεραπεία τους είναι βασικά χειρουργική, επειδή όμως συχνά υποτροπιάζουν συνήθως χρειάζεται φαρμακευτική θεραπεία και τακτική παρακολούθηση. Οι πολύποδες του λάρυγγα εκδηλώνονται συνήθως με βραχνάδα- σπανιότερα με δύσπνοια. Απαιτείται λεπτομερής ενδοσκοπικός έλεγχος γιατί ένας φαινομενικά αθώος πολύποδας μπορεί να υποκρύπτει σοβαρότερη βλάβη. Η θεραπεία τους είναι η χειρουργική αφαίρεση η οποία ακολουθείται από ιστολογική εξέταση του αφαιρεθέντος πολύποδα. Αξίζει να επισημανθεί ότι με βραχνάδα εκδηλώνονται και πιο σοβαρές παθήσεις του λάρυγγα (κακοήθειες, θηλώματα, άλλοι όγκοι, κ.λπ.), οπότε γίνεται σαφής η ανάγκη λεπτομερούς διερευνήσεως κάθε ασθενούς με βραχνάδα.

Το ροχαλητό, εκτός από ενοχλητικό, μπορεί να είναι και ε π ι κ ί ν δ υ ν ο, ιδίως αν συνοδεύεται από υπνικές άπνοιες. Είναι ένα πρόβλημα που χρειάζεται έλεγχο και αντιμετώπιση, ανάλογα με την αιτία (π.χ. μείωση του σωματικού βάρους, άσκηση, διακοπή του καπνίσματος, χειρουργική διόρθωση κωλυμάτων του ανώτερου αναπνευστικού ή/και χρήση ειδικής μάσκας στον ύπνο). Σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να συνοδεύεται από διαταραχές της λειτουργίας των πνευμόνων, της οξυγόνωσης του εγκεφάλου και της καρδιακής λειτουργίας.

Στα παιδιά το ροχαλητό συνήθως οφείλεται σε υπερτροφία των αδενοειδών εκβλαστήσεων (κρεατάκια) ή/και των αμυγδαλών και αντιμετωπίζεται με τη χειρουργική αφαίρεσή τους. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το ροχαλητό συνήθως προκαλεί κακής ποιότητας ύπνο ή και άπνοια, που εκδηλώνεται με υπνηλία στη διάρκεια της ημέρας, ελλειπή συγκέντρωση και προσοχή, κακή διάθεση, μειωμένη απόδοση στη δουλειά ή στο σχολείο. Πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι σημαντικός αριθμός τροχαίων ατυχημάτων συνδέεται με τον κακό ύπνο.

Η σκολίωση του ρινικού διαφράγματος, οι πολύποδες και η ρινίτιδα είναι οι συχνότερες αιτίες που προκαλούν δυσχέρεια ρινικής αναπνοής. Σπανιότερα όμως ρινική απόφραξη προκαλούν νεοπλάσματα, κολλαγονώσεις, ξένα σώματα, ρινόλιθοι, κ.λπ. Το ακριβές αίτιο της ρινικής απόφραξης μπορεί να προσδιορισθεί με ενδελεχή ωτορινολαρυγγολογικό έλεγχο στον οποίο, εκτός από την κλινική εξέταση, οφείλει να περιλαμβάνει ενδοσκοπικό ή/και απεικονιστικό έλεγχο. Η θεραπεία μπορεί να είναι χειρουργική ή συντηρητική, ανάλογα με την περίπτωση.

Ο «κόμπος» στο λαιμό είναι μια αίσθηση λίγο-πολύ γνώριμη στους περισσότερους από εμάς. Συνήθως εντοπίζεται στη βάση του λαιμού, στη μέση γραμμή κι επιδεινώνεται με το stress. Απαιτείται πλήρης έλεγχος γιατί μπορεί να είναι σύμπτωμα τόσο σχετικά αθώων καταστάσεων (stress, αναιμία, γαστροοισοφαγική παλινδρόμηση) αλλά και πιο σοβαρών καταστάσεων όπως μεγάλες βρογχοκήλες, όγκοι του φάρυγγα και του οισοφάγου.

Η ζάλη αυτή, γνωστή ως κινήτωση, χαρακτηρίζεται από ωχρότητα, εφιδρώσεις, ναυτία ή/και εμέτους. Δεν αποτελεί ακριβώς νόσο. Πρόκειται για μια μάλλον φυσιολογική αντίδραση που οφείλεται σε ασυμφωνία των πληροφοριών που συλλέγουν ο λαβύρινθος και τα μάτια σε σχέση με το περιβάλλον. Υπάρχουν διάφορα φάρμακα με τα οποία είτε προλαμβάνεται είτε αντιμετωπίζεται το πρόβλημα της ζάλης αυτής.

Τα εργαλεία που χρησιμοποιούνται για αυτήν είναι τα ενδοσκόπια τα οποία έχουν μικρή διάμετρο για να μην προκαλούν ενόχληση στον ασθενή και μπορεί να είναι είτε άκαμπτα είτε εύκαμπτα. Τα ενδοσκόπια αυτά συνδέονται με ειδική κάμερα η οποία προβάλει την εικόνα της εξέτασης μεγεθυμένη σε οθόνες από τις οποίες μπορεί να την παρακολουθήσουν τόσο ο γιατρός όσο και ο ίδιος ο ασθενής. Η όλη διαδικασία καταγράφεται και το video που προκύπτει μπορεί να δοθεί στον εξεταζόμενο εφ’ όσον αυτός προσκομίσει κάποια συσκευή αποθήκευσης ηλεκτρονικών αρχείων (USB stick). Προτιμούμε πριν την εξέταση να τοποθετούμε για 3-4 λεπτά σε κάθε ρουθούνι ένα μικρό τολύπιο από βαμβάκι με τοπικό αναισθητικό. Με τον τρόπο αυτό η ενδοσκόπηση καθίσταται απολύτως ανώδυνη.

Τονίζεται ότι δεν απαιτείται καμία προετοιμασία από την πλευρά του ασθενή. Η εξέταση διαρκεί ελάχιστα, δεν προκαλεί πόνο και παρέχει άμεσα ακριβή αποτελέσματα.

Η κλινική εξέταση αποσκοπεί στον έλεγχο του περιφερικού και κεντρικού αιθουσαίου συστήματος  και του καρδιαγγειακού συστήματος. Οι ειδικές εξετάσεις για τον έλεγχο της ισορροπίας περιλαμβάνουν: Δοκιμασία Romberg. Είναι χρήσιμη στην οξεία μονόπλευρη αιθουσαία διαταραχή – παρέκκλιση στην πάσχουσα πλευρά. Δεν είναι όμως ειδική στις χρόνιες μονόπλευρες διαταραχές. Εκτίμηση των βασικών οφθαλμικών κινήσεων, όπως ο αυτόματος  αιθουσαίος και οπτοκινητικός νυσταγμός και οι  σακκαδικές κινήσεις. Ο έλεγχος του νυσταγμού πραγματοποιείται σήμερα με τη βιντεονυσταγμογραφία, η οποία είναι πιο απλή στην εφαρμογή της από την ηλεκτρονυσταγμογραφία. Θερμοί – Ψυχροί διακλυσμοί των λαβυρίνθων, επιτυγχάνουν  το μονόπλευρο ερεθισμό του οριζόντιου ημικυκλίου σωλήνα. Με αυτούς ελέγχουμε την περιφερική αιθουσαία βλάβη – (αιθουσαία πάρεση). Οι βλάβες της παρεγκεφαλίδας προκαλούν αμφίπλευρη αύξηση της αιθουσαίας αντίδρασης.

Έλεγχος για ίλιγγο θέσεως (μέθοδος Dix – Hallpike ή δυναμική δοκιμασία θέσεως). Είναι ιδιαιτέρως χρήσιμη  στον  καλοήθη παροξυσμικό ίλιγγο θέσεως, ενώ με τη στατική δοκιμασία θέσεως ελέγχουμε εάν η αλλαγή θέσεως της κεφαλής προκαλεί νυσταγμό ή αλλοιώνει τον προϋπάρχονται. Η στατική δοκιμασία  δείχνει την ύπαρξη οργανικής βλάβης, αλλά δεν μπορεί να διακρίνει αν αυτή είναι  κεντρική ή περιφερική. Δοκιμασία περιστροφής. Ερεθίζει και τους δύο ημικύκλιους σωλήνες, σε αντίθεση με το διακλυσμό. Με τη δοκιμασία αυτή ελέγχουμε τη λειτουργία του εγκεφαλικού στελέχους. Φυσιολογική απάντηση θεωρείται όταν έχουμε βραδεία φάση, αντίθετη προς την κίνηση και γρήγορη σακκαδική προς τη φορά κίνησης. Ισοροπομετρία. Η εξέταση αυτή  δίνει σημαντικές πληροφορίες για τη λειτουργία του ιδιοδεκτικού συστήματος  και των λαβυρίνθων. Έλεγχος για ύπαρξη περιλεμφικού συριγγίου με πνευματικό ωτοσκόπιο (δοκιμασία Henebert). Επί υπάρξεως συριγγίου παρατηρείται νυσταγμός προς την πάσχουσα πλευρά. Η δοκιμασία Hennebert έχει ευαισθησία 25%.Επίσης υπάρχει και η δοκιμασία στροφής με ευαισθησία 90% κατά την οποία ο ασθενής περπατά σε ευθεία γραμμή με τα μάτια κλειστά και εν συνεχεία εκτελεί στροφή 180 μοιρών προς τα δεξιά ή αριστερά. Εάν υπάρχει συρίγγιο ο ασθενής θα χάσει την ισορροπία του προς την πλευρά της βλάβης. Πλήρης ακοολογικός έλεγχος. Δεν νοείται μελέτη του ιλίγγου χωρίς έλεγχο της κοχλιακής λειτουργίας . Έτσι π.χ. επί περιφερικής βλάβης, λόγω της στενής ανατομικής σχέσεως προσθίου – οπισθίου λαβυρίνθου  και του κοχλιακού και αιθουσαίου νεύρου, μπορεί να συνυπάρχει  νευροαισθητήριος βαρηκοΐα. Ενώ επί κεντρικής βλάβης δεν παρατηρείται βαρηκοΐα. Ο ακοολογικός έλεγχος βοηθά επίσης στη διαφοροδιάγνωση μεταξύ κοχλιακής και οπισθοκοχλιακής βλάβης, όπως π.χ. μεταξύ νόσου του Meniere και ακουστικού νευρινώματος. Δεν πρέπει να παραμελείται επίσης ο έλεγχος του συντονισμού με τη δοκιμασία δάκτυλο – μύτη και της αδιαδοχοκινησίας καθώς και ο έλεγχος των εγκεφαλικών συζυγιών, όπως του τριδύμου, κοινού κινητικού προσωπικού, γλωσσοφαρυγγικού, υπογλωσίου παραπληρωματικού, πνευμονογαστρικού.

Ο ασθενής με επιμένοντα ίλιγγο  θα πρέπει να υποβληθεί σε   CT ή και σε MRI . Μπορεί να χρειαστεί επίσης η διενέργεια εκλεκτικής αγγειογραφίας, όπως στη σπονδυλοβασική ανεπάρκεια ή στο σύνδρομο υποκλοπής της υποκλειδίου αρτηρίας ή στη θρόμβωση της καρωτίδος. Πολύτιμες πληροφορίες μπορούμε να έχουμε και από την ακρόαση των καρωτίδων, όπου σε περίπτωση στενώσεως γίνεται αντιληπτό φύσημα. Επίσης θα πρέπει να δοκιμαστεί και η περιστροφή του αυχένος, για να ελεγχθεί η πιθανότητα συμπίεσης της σπονδυλικής αρτηρίας από μετατόπιση σπονδύλων. Πολύ σημαντικός είναι επίσης και ο αιματολογικός έλεγχος για πιθανή συστηματική λοιμώδη, αυτοάνοσο νόσο καθώς και για τον έλεγχο της ρεολογικότητος του αίματος.

Ιγμορίτιδα Άνω γνάθου, που προκλήθηκε από οδοντική λοίμωξη σχετιζόμενη με περικογχική κυτταρίτιδα periorbital cellulitis Οξεία Ιγμορίτιδα Βακτηριακή και ιογενής οξεία ιγμορίτιδα είναι δύσκολο να διακριθούν. Ωστόσο, εάν τα συμπτώματα διαρκούν λιγότερο από 10 ημέρες, θεωρείται γενικά ιογενής ιγμορίτιδα. Όταν τα συμπτώματα διαρκούν περισσότερο από 10 ημέρες, θεωρείται βακτηριακή κολπίτιδα (συνήθως 30% έως 50% είναι βακτηριακή κολπίτιδα). Στο Νοσοκομείο οξεία ιγμορίτιδα μπορεί να επιβεβαιωθεί με την εκτέλεση μιας αξονικής τομογραφίας ( CT scan ) των παραρρινίων κόλπων.

Χρόνια Ιγμορίτιδα Για την ιγμορίτιδα που διαρκεί πάνω από οκτώ εβδομάδες,διαγνωστικά κριτήρια δεν υπάρχουν. Συνιστάται αξονική τομογραφία (CT scan), αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να επιβεβαιώσει τη διάγνωση. Η ρινική ενδοσκόπηση, η αξονική τομογραφία , και τα κλινικά συμπτώματα είναι όλα όσα χρησιμοποιούνται για να γίνει μια θετική διάγνωση. Ένα δείγμα ιστού για ιστολογική εξέταση και καλλιέργειες (cultures) μπορούν επίσης να συλλέγονται και ελέγχονται. Αλλεργικές μυκητιασικές ιγμορίτιδες (AFS) εμφανίζονται συχνά σε άτομα με άσθμα και ρινικούς πολύποδες . Εξετάζοντας πολλαπλά δείγματα βιοψίας μπορεί να είναι χρήσιμο για την επιβεβαίωση της διάγνωσης.Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί να γίνει ιγμνορειοσκόπηση (sinusoscopy) Η ρινική ενδοσκόπηση περιλαμβάνει την εισαγωγή στη μύτη ενός ευέλικτου σωλήνα οπτικής ίνας με φως και κάμερα στην άκρη του, για να εξετάσει τις ρινικές διόδους και τα ιγμόρεια. Αυτή είναι γενικά μια εντελώς ανώδυνη (αν και δυσάρεστη), διαδικασία που διαρκεί από πέντε έως δέκα λεπτά για να ολοκληρωθεί.

Ο καθαρισμός των ώτων είναι ανώδυνος, συνήθως συνιστάται προετοιμασία με σταγόνες που προτείνουμε, και πραγματοποιείται με τη μέθοδο της αναρρόφησης.

Ναι, στις μέρες μας η ενδοσκοπική ιατρική έχει εξελιχθεί πολύ καθώς τέτοιου είδους επεμβάσεις πραγματοποιούνται μέσω της ρινικής κοιλότητας καθώς με αυτόν τον τρόπο επιτρέπεται πρόσβαση στα σημεία που παλαιότερα ήταν πολύ δύσκολη. Οι παλαιότερες μέθοδοι απαιτούσαν τομή στο πρόσωπο για άμεση πρόσβαση στον παθολογικό ιστό.

Ναι, βεβαίως πραγματοποιούνται τέτοιου είδους επεμβάσεις, καθώς διαθέτουμε όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό για διεξαγωγή χειρουργικών επεμβάσεων αυτού του τύπου.

Η επέμβαση δεν είναι επικίνδυνη. Αντιθέτως είναι απαραίτητη σε περιπτώσεις χρόνιας ωτίτιδας. Κατά την τυμπανοπλαστική αφαιρείται ο τυχόν παθολογικός ιστός από την περιοχή του αυτιού πίσω από το τύμπανο, δηλαδή οι πολύποδες, σαρκία και πιθανό χολοστεάτωμα, ενώ παράλληλα τοποθετείται και μόσχευμα από περιτονία ή χόνδρο του ίδιου του ασθενούς στην θέση του ρήγματος το οποίο και καλύπτεται πλήρως. Η τυμπανοπλαστική δεν αφήνει κανένα ορατό σημάδι επειδή η τομή γίνεται πίσω από το αυτί. Η επέμβαση διαρκεί από 45 λεπτά έως 3 ώρες και γίνεται με γενική αναισθησία. Μετά την επέμβαση ο ασθενής δεν βιώνει καθόλου πόνο και δεν χρειάζονται καθόλου αναλγητικά.

Ναι, και βέβαια μπορείτε. Πολύ συχνά η διαφραγμοπλαστική συνδυάζεται με ρινοπλαστική επέμβαση.

Οι απόλυτες ενδείξεις για αμυγδαλεκτομή:

• Όταν οι αμυγδαλές είναι τόσο μεγάλες που δυσκολεύουν την αναπνοή του παιδιού και όταν το παιδί παρουσιάζει έντονο ροχαλητό.
• Όταν οι αμυγδαλές είναι τόσο μεγάλες που δυσκολεύουν την κατάποση.
• Όταν υπάρχει υποψία για κακοήθη όγκο στις αμυγδαλές.
• Όταν η αιμορραγία από τις αμυγδαλές δεν ελέγχεται εύκολα.